Strava en ik zijn uit elkaar
Als ik eerlijk ben, is het nog wel eens lastig. Ik heb het uitgemaakt, maar dat wil niet zeggen dat ik nog wel eens verlang naar die tijd toen we nog echt verliefd waren. Ik en mijn Strava vrienden. Samen waren we aan het fietsen, de ene prestatie was nog mooier dan de andere. Sterke verhalen, mooie foto’s en het stimuleerde me zeker om te fietsen. “Als hij in dat hondeweer kan fietsen, kan ik dat ook “.
Hoe het allemaal begon dat we dan toch uit elkaar zijn gegaan? Want zoals met alle relaties waren er ook mindere momenten… En die werden steeds groter en kwamen duidelijker aan de oppervlakte. In dit geval lag het echt aan haar (of hem, voor de vrouwen). Uiteindelijk bracht Strava het slechtere in me naar boven, waar relaties er juist zijn om het betere in elkaar naar boven te brengen. Nu zijn we slechts vrienden.
Strava lijkt niet echt een sociale medium, maar ik moet je zeggen dat het er toch erg veel van wegheeft. Het (ver)bind je en net zoals met veel verslavingen erkent elke gebruiker dat ‘hij het alleen voor zichzelf doet.. of zoveel zit ik er niet op’. Tja, ik kan er niet zo goed over oordelen en wil dat ook zeker niet doen. Maar ik begon steeds meer verkeerde vruchten bij mijzelf te zien. Geen vruchten van de Geest zeg maar. Vruchten die ik wel herken uit een (serieus) verslavingsverleden. Zoals bijvoorbeeld jaloezie. Die mensen die schijnbaar altijd kunnen (en mogen) fietsen. Wanneer ze maar willen, waar ze maar willen en hoe lang ze maar willen. Man, dat wil ik ook graag! Ik moet toch wel over elk uur thuis flink onderhandelen. Na de jaloezie komt dan de veroordeling: dat kan toch niet goed zijn joh, zo vaak van huis weg. ‘Zal wel moeilijk in zijn huwelijk gaan’ of ‘hij zal het wel nodig hebben voor zijn identiteit’. En als laatste mijn drang om elke rit onder de 30 km gemiddeld in de titel van de rit erbij te zetten: ‘moeie benen’, ‘weinig geslapen’ en ga zo maar door. Die verantwoording als het niet gaat zoals het zou moeten gaan. Of uitleggen waarom je nu toch maar eens op de fiets stapt. Je zou serieus eens mijn laatste paar ritten moeten bekijken hoe lang die titels zijn geworden. Ik moet er wel wat om lachen als ik het nu teruglees. Als we het dan hebben over identiteit, dan zegt dit vooral iets over die van mij. Heb ik dan zoveel goedkeuring nodig? En moet ik altijd een excuus hebben als het minder gaat? Meet ik me dan constant aan die ‘betere’ renners?
Tijdens onze vakantie in Duitsland beseft ik dat Strava en ik niet zo lekker meer gingen en dat het alleen maar een steeds groter blok aan mijn been werd. In één van de laatste ritten besloot ik om alles op privé te zetten. Om daarna als semi-junk toch nog alles weer openbaar te zetten. En om daarna toch maar het echt op privé te zetten en iedereen te ontvolgen. Kudo’s aan mijn vrouw overigens, die soms als een extra geweten functioneert en mij stimuleerde om af te kicken. Op naar de vrijheid en geen Strava meer op mijn hielen.
De vuurproef: Hoogtestage Luxemburg met de Meesterknecht. Zou het me echt gaan lukken om tussen alle mannen, waarvan toch zo’n 90% zich vast enigszins kan herkennen in mijn verhaal, de Strava verleiding te weerstaan? Na vier mooie, diepgaande en heerlijke fietsdagen is met dat zeker gelukt. Het viel me wel op hoeveel er over Strava wordt gepraat, het zorgt voor veel herkenning en is echt in de fietswereld een gesprek an sich geworden. Ergens nog wel leuk om mee te krijgen, maar voor mij niet meer. Soms is iets stoppen wat in de basis niet slecht is, maar in de uitwerking je steeds meer benauwd of dwarszit, goed om te doen.
En dan het heden. Ik fiets nog steeds met Strava, maar dan écht alleen voor mijzelf. Echt waar. Ik mag gewoon een keer 28 gemiddeld rijden, heb zelfs laatst twee weken niet gefietst en de titels van mijn ritjes beperken zich tot twee maximaal drie woorden. Het voelt heerlijk. Echt bevrijdend. Ik meet me op de fiets alleen nog met mijzelf en ik durf te zeggen dat ik er een lichter mens van ben geworden. Het juk dat ik mij liet opleggen door Strava is gebroken!
door Meesterkencht Elmer
