Cadans: de weg omarmen die voor je ligt
Er is een tijd om te baren
En een tijd om te sterven
Zwijgend maken we de eerste hoogtemeters van de dag. Het is – na een lange winter – even zoeken naar de juiste cadans. Alleen de 60 kilometer route van de seizoensopening voert vandaag vlak langs de Grebbeberg. We kunnen het niet laten om de heuvelrug, die plotseling oprijst uit het landschap, te bestijgen.
Tijdens een korte maar hevige strijd gaven honderden Nederlandse soldaten bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog hier hun leven voor de vrijheid van hun land. We maken een korte stop bij het militaire ereveld. Verse bloemen op het monument. Hier worden de gevallenen nog regelmatig herdacht. Jonge mannen vaak nog. Voor hen kwam de tijd om te sterven al vroeg.
En hij nam een brood, sprak het dankgebed uit, brak het brood, deelde het uit en zei: ‘Dit is mijn lichaam dat voor jullie gegeven wordt. Doe dit, telkens opnieuw, om mij te gedenken.’
De kerk, die nog enige beschutting bood aan de gewonden, werd aan flarden geschoten. Het veld voor ons was een geïmproviseerde begraafplaats voor de gevallenen. Midden in die deprimerende omstandigheden vonden de militairen elke dag weer de moed om te vechten voor onze vrijheid. Ook toen bleek dat ze met Market Garden hun hand overspeeld hadden.
Er is een tijd om te doden
En een tijd om te helen
John en John. Hun verhalen horen we tijdens de tweede tussenstop, aan de rand van de Ginkelse Heide. Maandenlang hadden ze getraind. Ze waren er klaar voor. Klaar voor het moment waarop ze uit het vliegtuig zouden springen, zwevend naar vijandelijk gebied. Klaar om de vijand te doden, en Europa te bevrijden.
STAND UP!
Tegelijk stonden ze op, al die jonge mannen. Zo waren ze gedrild. Ze wisten wat hen te doen stond. De ronkende vliegtuigen naderden het droppingsgebied. Deze mannen hadden de taak om de Ginkelse Heide veilig te stellen, en op te rukken richting de strategisch belangrijke bruggen rond Arnhem. Maar voor ze aan die taak konden beginnen, wachtte nog de sprong.
HOOK UP!
Vijfenvijftig seconden zou het duren. Minder dan een minuut. Maar het zouden de langste seconden uit hun leven worden. Dat wisten ze. Elke keer als ze hiervoor trainden was het weer een spannend moment: de sprong uit het vliegtuig, het zweven naar de grond, stuurloos, weerloos, wachtend tot je voeten de grond raken.
CHECK STATIC LINES!
Maar wat hen vandaag te wachten stond, daar konden ze zich nog geen voorstelling van maken. De vijand zat niet stil, en kort na de eerste droppings waren de stukken geschut in stelling gebracht. Vijfenvijftig seconden lang zouden ze daar hangen, als levende schietschijven.
Hij bad: ‘Vader als u het wilt, neem dan deze beker van mij weg. Maar laat niet wat ik wil, maar wat u wilt gebeuren.’
John en John wisten dat de kans groot was dat ze het er niet levend af zouden brengen. En toch maakten ze de sprong. Ze hadden hun keuze gemaakt. Het was hun weg. Hun bestemming. Ze zagen hun angst onder ogen, en omarmden hun lot.
GO!
John 1 haalde het niet. Nog voor zijn voeten de grond raakten, vond hij de dood. John 2 raakte tijdens de landing gewond aan zijn maag, en kon niet meer deelnemen aan de strijd. Hij overleefde de strijd wel, en wist de Rijn over te steken naar veilig gebied, om later opnieuw zijn leven te wagen voor onze vrijheid. Hij kon niet anders. Dit was zijn weg.
Er is een tijd voor oorlog
En er is een tijd voor vrede
De kapot geschoten Oude Kerk van Oosterbeek is weer prachtig gerestaureerd. Het is een bedevaartsplek geworden voor de veteranen die de oorlog overleefden. Ook hier worden de gevallenen geëerd. Zij kregen de kans niet om het resultaat te beleven van hun onzelfzuchtige daad. Maar terwijl wij bij hun verhalen stilstaan, zijn we hen dankbaar voor deze tijd van vrede die ons gegeven is.
Zo nam hij na de maaltijd ook de beker, en hij zei: ‘Deze beker is het nieuwe verbond dat door mijn bloed gesloten wordt. Doe dit telkens als jullie hieruit drinken, om mij te gedenken.
Wanneer we weer op de fiets zitten, mogen we meteen weer omhoog. Het is gelijk weer zoeken naar het juiste verzet, de juiste cadans. Het voelt wat kort door de bocht om na alle heldenverhalen heroïsch te gaan doen over de klimmetjes op de fiets. Laten we wel wezen, het zijn geen Alpen die we op fietsen, en het is al helemaal geen strijdtoneel op leven en dood. Maar toch kan ik iets met deze verhalen, ook op de fiets.
De essentie is volgens mij dat we het leven leren te omarmen zoals we het voorgeschoteld krijgen, welke tijd het ook is. Dat we elke situatie onder ogen zien, ook als het moeilijk is. Dat we de moed hebben om ‘ons kruis op ons te nemen’. En dat we dan zoeken naar de juiste cadans om de situatie aan te gaan, om er doorheen te komen. Terwijl we weten: er is een tijd van oorlog, én er is een tijd van vrede. Een tijd van klimmen én een tijd van dalen. Een tijd van volle bak koersen én een tijd van om adem komen.
Er is een tijd om te zwijgen
En er is een tijd om te spreken
Eenmaal terug bij het clubgebouw van de WV Ede – met een bord bami en een biertje in de hand – is het tijd voor de grote verhalen. Voor de verhalen die al geschreven zijn, maar ook voor de verhalen die we nog moeten gaan beleven. Bijvoorbeeld tijdens Luik-Bastenaken-Luik, de Tecklenburg Rundfahrt of de hoogtestages in de Eifel en in Luxemburg. Zelf ga ik mee naar Luxemburg. Ik zie ernaar uit, maar vind het ook spannend: ik heb daar nog nooit gefietst, maar wel gewandeld, en ik weet hoe steil het er kan zijn…
Het is de berg tegen je benen
Het is de kop tegen je lijf
Dat zingt de Vlaamse zanger Yevgueni in ‘Nooit naar nergens’. Het zal een kwestie zijn van goed trainen, en omarmen dat het zwaar zal worden; dat ik niet weet hoe het af zal lopen; en dan te focussen op de weg voor me, omhoog, en moedig het gevecht aan te gaan met de berg.
’t Is dansen op pedalen,
’t is voelen aan je hart
Ik heb er nu al zin in: omhoog fietsen, terwijl ik weet dat boven de beloning wacht.
Je stopt, je lacht, je kijkt, je wacht
Maar wel gewonnen, weer gewonnen
Door Meesterknecht Maarten Hagg
